Week 5 was weer een week met veel afwisseling. Maandag weer mooi op tijd om 8.30 uur, niet helemaal uitgeslapen, begonnen. Jesse had onrustig geslapen (ik dus ook) en we zijn een paar keer wakker geworden door wat onbekende bromgeluiden. Maandag was ook de dag dat opa weer naar huis vertrok. Weer een afscheidsmomentje, pfff….. I hate these moments!! Opa gaat nog wel even mee naar de kliniek en vertrekt om 13 uur naar het vliegveld. We hebben de gebruikelijke  therapieën, waaronder ergotherapie, logopedie, recreational-  en fysiotherapie. Ook stond weer  lopen met elektrostimulatie op het programma. Dit was eind van de dag, het kostte Jesse heel veel energie en ging niet soepel. Het was duidelijk te merken dat hij geen goede nachtrust had gehad. Om 16 uur waren we terug in het appartement voor een momentje met rust voor ons allemaal.

De Lokomat

Dinsdag een spannende dag! Als eerste stond er een training met de Lokomat op het programma. Dit is een looprobot waarmee je de loopbeweging kunt trainen wanneer je niet in staat bent om zelfstandig te lopen. Dit apparaat wordt ingezet bij mensen met een dwarslaesie of met neurologische aandoeningen. In Nederland zijn er maar drie van dit soort apparaten en is het erg lastig om hiervoor in aanmerking te komen. Eerst werd Jesse in 45 minuten klaargemaakt voor de looptraining. Hij kreeg een heel strak tuig om, zijn benen werden helemaal ingezwachteld en er worden allerlei afmetingen genomen om de Lokomat in te stellen.

Het grote moment

Dan is het grote moment aangebroken, Jesse wordt geïnstalleerd bij het apparaat en het lopen kan beginnen. Een megaspannend moment waar we heel lang op hebben gewacht en de zenuwen gieren dan ook door mijn keel. Het is zo mooi om Jes weer goed en normaal te zien lopen dat ik even heel hard moet slikken om niet verblind te worden door mijn tranen. Het lopen is pittig voor Jes, met name omdat hij last heeft van het strakke tuig om zijn buik en benen. Al met al heeft Jesse, met een korte pauze van een paar minuutjes, 35 minuten gelopen. Dit is een top prestatie! De techniek staat voor niets en dus ondertussen live contact met Ed gezocht zodat hij kon meegenieten van dit speciale moment. Ook hij moest even wat tranen wegslikken achter zijn bureau. Lastig voor hem om dit van een afstand mee te maken.  Na anderhalf uur zit het er op en wordt Jesse afgekoppeld en ontdaan van alle spullen. Nog even 10 minuten de tijd om bij te komen en dan door naar muziek en logopedie. ‘s middags staat er nog ergo- en fysiotherapie op het programma, maar Jesse is redelijk opgebrand en vermoeid. Maar we proberen er nog iets van te maken. Thuisgekomen anderhalf uur op bed om bij te komen en weer wat energie op te doen! Wat een mooie en enerverende dag was het vandaag! Ik hoop zo dat de Lokomat Jesse helpt om zijn balans weer terug te vinden om de loopbeweging goed te kunnen maken. Zodat hij zich in de toekomst zich zelfstandig kan voortbewegen en uit die rolstoel komt!

Communicatie groep

Woensdagochtend hebben we tijd om rustig op de starten en beginnen we om 12.30 uur met therapie. Jesse is ingedeeld in een communicatie groep,  wat niet helemaal zijn favoriet is. Hij is dan op zichzelf aangewezen en kan niet op mij terugvallen. Goed voor hem om dit te doen en als ik hem na 45 minuten ophaal, heeft hij een grote lach op zijn gezicht en is het reuze meegevallen. Daarna volgt er exercise, lopen met elektrostimulatie en ergo therapie. Om 15.30 zijn we klaar, halen we nog wat boodschappen en komen we om 16.45 moegestreden thuis.

Onvermogen en frustratie

Donderdag en vrijdag mogen we ook wat later beginnen en hebben we therapie van 10.45 tot 15.30 uur. Ik merk wel dat Jesse wat vaker boos en gefrustreerd is als iets hem te veel wordt of als het anders loopt dan gepland. Het is niet tegen een persoon gericht, maar meer een uiting van onvermogen en frustratie. Dit is lastig om dit te zien en ik probeer hem dan ook rustig te vertellen dat hij moet proberen niet boos te worden. Beter kan hij proberen te zeggen wat hem dwars zit omdat therapeuten een beetje schrikken van zijn reactie. Jesse is daarna weer snel voor rede vatbaar en gaat gestaag verder met zijn therapie. Ik bespreek dit met Julie, de fysiotherapeut, die aangeeft dat dit een natuurlijke reactie is omdat Jesse steeds meer uitgedaagd wordt en zijn programma steeds zwaarder wordt. Alleen zo lukt het hem om op een hoger niveau te komen!

Chillen, Starbucks en Coca Cola

In het weekend doen we rustig aan en tanken we bij. Vriendin Moos gaat zaterdagochtend naar het Coca Cola museum om zo toch nog wat cultureels in Atlanta te hebben gedaan. Daarna spreken we af in het shopping centre. We houden het anderhalf uur vol en dan zijn we wel klaar. Het leek wel alsof alle Amerikanen al bezig zijn met hun kerstinkopen, zo druk was het! We halen nog iets te eten en gaan daarna weer lekker naar het appartement. Zondag heeft Jesse echt een chill ochtend en wil pas om 11 uur z’n bed uit. Vooruit dan maar, moet ook kunnen in het weekend. Het is nog steeds mooi weer in Atlanta en daar proberen we dan ook van te genieten. We rijden met onze Starbucks koffie naar een picknickplek, genieten van het zonnetje en uiteraard tennissen we nog even met Jesse. Eind van de middag zijn we weer op tijd terug om vriendin Marja te verwelkomen die ons de komende week komt helpen. Morgen gaat vriendin Simone weer naar huis en hebben we helaas weer een afscheidsmomentje. Maar eerst nog even gezellig eten met z’n vieren en dan op tijd naar bed om de nieuwe week goed uitgerust te beginnen!

Groet Karin