Woensdag 19 september jl. was het dan zover. We vertrokken voor de tweede keer naar Atlanta! Dit keer voor een periode van 9 weken waarin Jesse 8 weken intensieve therapie krijgt in het Shepherd Pathways center. De afgelopen maanden zijn we druk bezig geweest met de voorbereidingen. De laatste twee weken sloeg de spanning bij Jesse toe. Jesse kan moeilijk omgaan met veranderingen en is erg gehecht aan zijn eigen omgeving waar alles bekend is en hij weet hoe alles reilt en zeilt. Hij zag op tegen de reis, hoe het allemaal in het vliegtuig zal gaan. Ook het appartement wat we gehuurd hebben baart hem zorgen. De badkamer is niet ideaal maar met wat extra hulpmiddelen moet het lukken. Hij heeft daardoor een paar weken minder goed geslapen. Ik maak me dus wel zorgen of hij uitgerust genoeg is om aan dit traject te beginnen. Zelf voel ik me ook niet optimaal en zal ik blij zijn als we er zijn en de reis achter de rug hebben.

Verrassing Delta

Op de dag van vertrek werden we verrast met businessclass stoelen, geregeld door een vriend van Edwin die bij Delta Airlines werkt. Ook worden we begeleid door een andere bekende die ook bij Delta werkt. Hij begeleidt ons naar de gate en het vliegtuig in! Echt top, Emiel en Jeroen nogmaals onwijs bedankt en natuurlijk Delta Airlines die dit mogelijk hebben gemaakt.
De reis is voorspoedig verlopen. Slapen lukt helaas niet, daar is Jesse te onrustig voor. Na 9,5 uur zijn we er. Daarna nog een uurtje bezig geweest om door de paspoortcontrole te komen en de koffers te halen. Helaas hadden we een groep van 14 rolstoelende Indiërs voor ons die slecht Engels spraken en hun zaakjes niet helemaal op orde hadden. Niets aan te doen en geduldig wachten dus. Gelukkig stond onze transfer er nog en konden wij met alle de bagage naar het appartement gebracht worden. Appartement goedgekeurd en na nog wat kleine aanpassingen konden wij de eerste dag met een goed gevoel afsluiten!

Mooi moment in zwembad

Een van de voordelen van dit appartementen complex is dat er een zwembad bij zit! Nu wil het geval dat het hier in Atlanta nog zo’n 30/33 graden is, dus behoorlijk warm. Dag 3 het zwembad geïnspecteerd en Jesse kan er goed in komen. Een makkelijke trap en water dat niet dieper is dan 1.60 meter. Prima dus om te proberen. Zo gezegd zo gedaan en na ruim een jaar dan eindelijk weer de mogelijkheid om het water in te gaan. Een mooi en ook beetje emotioneel moment voor Ed die in Tilburg veel met Jesse gezwommen heeft toen hij nog laag bewust was. Was heerlijk even in het water en dit krijgt zeker een vervolg zolang het mooi weer blijft!

The Braves

De dagen die volgden waren wat onrustig en hadden we allemaal last van een jetlag. Hierdoor waren we steeds midden in de nacht wakker. Na drie dagen was ons bioritme bijgesteld en werden de nachten langer en weer wat normaler. Op zondagmiddag hadden wij een honkbalwedstrijd van de Atlanta Braves op het programma staan. De Braves waren zaterdag al kampioen geworden, dus de wedstrijd was helaas niet zo spectaculair ( 2-1 voor de Braves). Maar het geheel er omheen is ook al de moeite waard. We hadden afgesproken met neef Henk die op dat moment met vijf honkbalmaten van OG ook in Amerika waren. Super leuk om de mannen daar te ontmoeten. Jes werd door hen verrast met een pet van de Braves voor bij zijn verzameling! Uiteraard had hij er zelf ook al één gescoord dus dat zorgde voor twee petten van de Braves!

Start therapie

Maandag werden we om 10.45 uur in de kliniek verwacht voor een korte intake met de verpleegkundige. Er zijn weinig tot geen wijzigingen in Jesse’s medische situatie dus daar waren we snel klaar. Het weerzien met de therapeuten was hartverwarmend. Iedereen was zo enthousiast om Jes weer te zien! Hij kreeg dan ook de hele dag door “big huggs” als er weer een therapeut langs kwam. De dag stond in het teken van doelstellingen bepalen, testjes doen bij de fysio, ergotherapie en logopedie en een nieuwe therapievorm die gericht is op de hand en arm coördinatie. Al met al een intensieve en leuke dag waarop Jesse na afloop in de auto zei dat het voelt als thuiskomen!

Even wennen

Week 1 zit erop en is rustig opgebouwd met 4 a 5 therapieën per dag. Ja, dat is voor Nederlandsche begrippen heel veel maar voor hier in het Shepherd middelmatig. Tussendoor nog gesprekken met de casemanager en de arts. Op vrijdag een loopoefening gedaan waarbij electroden op zijn rechter onder- en bovenbeen zijn geplaatst om spieren te stimuleren zijn been op het juiste moment op te tillen. Dit is voor Jesser even wennen en geeft wel wat frustratie omdat het een vervelend gevoel is. We hebben Jesse erop voorbereid dat hij dit elke week gaat krijgen en dat het hem gaat helpen bij het lopen en het op de juiste manier neerzetten van zijn been en voet. Even doorbijten dus, maar dat zal nog wel wat strubbelingen geven ben ik bang! Jes heeft deze week wat vaker last van woede aanvallen. Staat me bij dat dit de vorige keer ook de eerste periode was. Het gevoel van onzekerheid en frustratie komt dan naar boven. Ook de drukte in de kliniek bij het oefenen en het continu aanwezig zijn van zijn vader met goedbedoelde aanwijzingen, irriteert hem. Dit alles zorgt dan voor woede uitbarstingen. Lastig voor Jesse om hiermee om te gaan en voor ons om hem elke keer weer op z’n gemak te moeten stellen. Volgende week krijgt Jesse weer een yoga sessie met mindfulness in de hoop dat hem dit kan helpen zichzelf beter onder controle te krijgen als hij boos worden. Morgen weekend en allemaal beetje bijkomen van de eerste week en weer energie opdoen voor week 2!

Karin