Op 16 oktober 2015, kreeg ons leven een totaal andere wending. Vanaf dat moment zou niets meer hetzelfde zijn. Tien jaar geleden alweer, sloeg bij Jesse het noodlot toe toen hij betrokken raakte bij een auto-ongeluk.

Het telefoontje…

Tien jaar geleden….. en toch voelt het als de dag van gisteren dat we 's nachts om 00.30 uur werden gebeld door een vriend van Jesse. Het bericht: Jesse heeft een ongeluk gehad tijdens de laatste rit van zijn eerste werkdag. Een werkdag van meer dan twaalf uur bij een valet parking bedrijf op Schiphol. Mijn eerste vraag was: "Is het ernstig?" Het antwoord: "Ja…". Op zo'n moment staat je wereld stil. Alles draait om één ding: zo snel mogelijk naar het ziekenhuis (AMC), want het gaat om leven of dood. Daarna volgen er uren van onzekerheid of hij het zou halen, dagen en weken van ondragelijke spanning of hij ooit zou ontwaken. En ja, na 4,5 week in coma kwam hij eruit.

Start van lange weg

Tien jaar geleden, en nog steeds zo dichtbij in gevoel. De pijn, de onmacht, de onzekerheid, de twijfel….. en de vraag: hoe nu verder? De lange weg begon: 10 weken ziekenhuis, 7 weken VIN-therapie in het Leypark (Tilburg), 6 maanden revalidatie bij Heliomare (Wijk aan zee), 6 maanden behandeling in Huize Padua (GGZ, Boekel), en opnieuw terug naar Heliomare voor 4 maanden. Twee jaar en duizenden kilometers verder mocht Jesse eindelijk naar huis. Maar dan begint het pas echt: hoe nu verder?

Hoe verder?

Mijn baan opgezegd, een eigen kamer met badkamer aangebouwd, Stichting JesWeCan opgericht. Drie maanden therapie in Atlanta (Amerika) bij het Shepherd centre, daarna een half jaar thuis en vervolgens opnieuw twee maanden therapie in Atlanta. Vervolgens thuis weer proberen de draad op te pakken. Stap voor stap een zorgteam om Jesse heen opgebouwd, met bevlogen therapeuten, zorgverleners, en niet te vergeten, familie en vrienden die ons door dik en dun hebben gesteund en geholpen.

Vallen en opstaan

Tien jaar verder, met vallen en opstaan. We hebben afscheid moeten nemen van onze lieve ouders en opa's en oma's. Ieder van ons heeft zijn eigen struggle om het leven weer wat glans te geven en de draad opnieuw op te pakken. Isa op haar eigen plekje in Haarlem, met een diploma op zak en werkzaam als diëtist en leefstijlcoach. Jesse heeft zijn eigen woonplek in Beverwijk, wordt stap voor stap zelfstandiger en probeert daar zijn draai te vinden. Wij als ouders bewegen hieromheen en proberen ook langzaam weer een klein beetje ruimte terug te pakken en samen onze weg te vinden. Zoals ik al zei: alles gaat met vallen en opstaan, ieder in zijn eigen proces.

Trots!

Toch kan ik zeggen dat ik apetrots ben op ons als gezin, als familie, dat we dit samen doen en ons staande weten te houden in deze totaal veranderde levensfase. We hebben geen keuze, maar we bijten ons erin vast en proberen er voor iedereen het beste uit te halen. Hoe ongelooflijk moeilijk dat soms ook is. We blijven doorgaan, steeds op zoek naar uitdagingen en nieuwe ontwikkelingen om het leven van Jesse zo zinvol en zelfstandig mogelijk te maken. Zodat we over tien jaar met trots kunnen zeggen: Dat hebben we toch maar mooi voor elkaar gekregen!

 Karin Welp