Na roerige tijden weer een blog over het reilen en zeilen bij de Welpjes. Over het verlies van Ferry Bongenaar, nieuwe plannen voor de toekomst en de dagelijkse trainingen van Jesse. 

In Memoriam

Allereerst wil ik even stilstaan bij het overlijden van mijn vader, Ferry Bongenaar op 12 mei jl. Mijn lieve vader, schoonvader van Ed en opa van Jesse en Isa verdient een groot strandbeeld! Hij heeft voor ons en vele andere mensen zoveel betekend, dat is niet in een paar zinnen uit te leggen. Toch wil ik dat proberen. Hij was een lieve, zorgzame, sportieve, intelligente en humoristische man die alles uit het leven probeerde te halen en op alle momenten voor ons klaarstond. Niet alleen voor ons, maar ook voor de mensen om hem heen. Niets voor niets heeft hij vriendschappen die al 60 jaar meegaan. Gedurende het gehele proces van Jesse stond hij naast ons en konden we op hem rekenen. Hij was onze steun en toeverlaat gedurende de ziekenhuis-en revalidatieperiode, maar ook in Atlanta was hij er om ons bij te staan. En dat op 80-jarige leeftijd! Ook voor de Stichting Jeswecan heeft hij zich met hart en ziel ingezet en was hij een van de drijvende krachten van het bestuur. Mijn vader had een brede interesse in alles en iedereen. In kunst, theater, politiek, sport, vakanties;  noem het maar en hij wist er iets over te vertellen. Helaas gaf het leven hem niet meer tijd om hiervan te blijven genieten en ging zijn ziekteproces sneller dan we hadden gedacht. Op 12 mei jl. is hij rustig volgens zijn eigen wens ingeslapen. We zullen hem vreselijk missen maar hij is voor altijd in ons hart!

Woonvoorziening Jesse

We zijn ons al enige tijd aan het oriënteren hoe Jesse zoveel mogelijk zelfstandig verder zou kunnen leven. We wilden zelfs met de stichting een pad inslaan om te kijken of we zelf een woonvoorziening voor jong volwassenen konden realiseren. Maar nu wil het geval dat we zijn benaderd door Stichting Odion, waar Jesse ook een paar maanden dagbesteding heeft gevolgd. Odion bouwt een woonlocatie in Beverwijk voor jongvolwassenen tussen de 18-30 jaar met NAH en/of een lichamelijke beperking én waar ook 24-uur zorg aanwezig is. We zijn ons ervan bewust dat dit een hele mooie kans is. Zo dicht bij huis zodat alle therapieën gewoon door kunnen blijven gaan. Afgelopen jaar hebben we verschillenden gesprekken gevoerd met Jesse, de coördinator van de woonvoorziening en een gedragstherapeut. In goed overleg met Jesse hebben we ervoor gekozen dat hij (en ook wij) de stap gaan wagen. De aanvraag is goedgekeurd en Jesse heeft inmiddels een woning toegewezen gekregen. Het gaat om een wooncomplex van 3 verdiepingen met 10 bewoners per verdieping. Jesse krijgt een appartement van 60 m2. De oplevering loopt wat vertraging op, maar naar verwachting zal het begin 2024 klaar zijn. Langzaam gaan wij ons dus voorbereiden op een nieuwe fase. Jesse heeft hier een dubbel gevoel over. Hij vindt het uiteraard rete spannend en wil het liefst thuis blijven wonen maar snapt diep van binnen ook wel dat dit uiteindelijk goed is voor zijn toekomst en zijn zelfstandigheid.

Nieuw gezinslid

Sinds eind december hebben wij een nieuw gezinslid in huis en wel onze viervoeter Bowie. Het is wel weer wat wennen met een jonge hond. Ik was even vergeten hoeveel werk en tijd dit met zich meebrengt. Ze is nu 8 maanden en het is een vrolijk en levenslustig mormel. Tja, echt wel een mormel want ze sloopt nog steeds dingen en vindt graven in de tuin ook een erg leuk spelletje. Het is een hond met veel energie en ze vindt vooral alle mensen die hier over de vloer komen erg gezellig en gunt zichzelf dan ook weinig rust. Ze is sociaal in het bos en weet dan van geen ophouden. Voor Jesse is ze echt een maatje. Hij beleeft veel plezier aan haar als ze hem opzoekt om te spelen of om op de bank in zijn kamer te liggen.

Therapieën en andere activiteiten

Jesse is nog dagelijks hard aan het werk om zo goed mogelijk te kunnen blijven functioneren. Hij gaat 2x per week naar de fysiotherapeut en oefent daar met lopen en andere spier verstevigende oefeningen. Verder hebben we nog boks training, 2x de personal trainer, het lopen met de Lokomat in Amsterdam en andere oefeningen voor de rompstabiliteit. En niet te vergeten de logopedie. Daarnaast fietst hij dagelijks (als het weer het toelaat) met mij of met een van de hulpen. En hij vindt het erg fijn om bij mooi weer lekker van ‘t zonnetje in de tuin te genieten. Met onze hulp Sonny is hij nu een paar keer naar een gezellige avond geweest van de Amsterdam Social club, voor mensen met een beperking. Hier draait een DJ of er is een optreden en hij ontmoet andere gelijkgestemden. Al maakt Jesse daar weinig contact mee en vindt hij het leuker om contact te maken met de begeleiders (meestal meisjes) die aanwezig zijn. Tja, geef hem eens ongelijk! Binnenkort hebben we ook weer een weekje vakantie in het buitenland in het vooruitzicht.  Ik heb Jesse nog niet alle ins en outs verteld; anders loopt de stress en de spanning op en zitten we wekenlang met een onrustig persoon in huis. In mijn volgende blog zal ik jullie verslag doen!

Voor nu wens ik jullie allemaal een fijne en mooie zomerperiode.

Lieve groet Karin en de andere Welpjes